20’li yaşlarımın çoğunda, New York City’deki, çoğu zaman asla karşılayamayacağım mahallelerdeki yaşam bilgim, kısmen öteki insanların köpeklerine bakma isteğimin sonucuydu.
Kapıcıları, temizlik hizmetlerini ve çöp bacalarını bu şekilde öğrendim. Köpeğin politikası kaçar. Central Park’ta tasmasız saatler. Bazı binalarda hala asansör operatörlerinin olması. Evcil hayvan bakımına birlikte rol alan talimatların listesinin çoğu zaman çocuklarla beraber verilenlerden iki kat daha uzun olduğu gerçeği.
Şimdi bile, 40’lı yaşlarımda, bazı kentsel lükslere daha yakınken bile, bir çok köpek isteğine hala evet diyorum. Ben köpeği olmayan bir köpek insanıyım ve köpek oturmak, tüm neşenin hiçbir maliyeti karşılamadığı tatlı noktadır.
Pandemi esnasında, bu talepler belirgin nedenlerle ortadan kayboldu: İnsanlar asla köpeklerini terk etmiyorlardı.
Hakikaten de, 2020 baharında bir mutluluk ısı haritası oluşturmak mümkün olsaydı, muhtemelen en sıcak nokta Manhattan’ın Yukarı Batı Yakası’ndaki Riverside Park olurdu.
New York Şehri de dahil olmak suretiyle dünyanın bir çok, Covid-19’un ilk, acımasız dalgasından muzdaripken, mahalli köpek popülasyonunun belirli bir kesimi en iyi hayatlarını yaşıyordu (esasen fazlaca iyi olanlarından bir adım daha çok).
Günlük grup yürüyüşünden kurtulmuş – 10 yada daha çok köpeğin o ikonik görüntüsü, tasmalar iç içe geçmiş, muhteşem, birazcık isteksiz olsa da, lazer odaklı bir ustalaşmış tarafınca adım atma mesafesinde, kilit adım – bu yavrular, kilitli, stresli sahiplerinden devamlı bireysel ilgi görüyorlardı. Evcil hayvanların gizli saklı yaşamı artık yok.
Artık sınırlar tekrardan açıldığından ve insanoğlu bir kez daha gezi edebildiğinden, kişisel olarak taleplerde bir artış yaşadım (ve bir kez daha grup yürüyüşüne bırakılan çekilme eden köpekleri gözlemledim). Kuşkusuz bunun bir sebebi, pandemi esnasında köpek sahibi olan insan sayısıdır. Mart 2020’de bir koruyucu uygulamalarda keskin artış. Geçen yıl, Journal of the American Veterinary Medical Association rapor edildi 2016’da yüzde 38 olan hanelerin yüzde 45’i artık köpek sahibi.
Bir tek ben değilim. Ulusal Ustalaşmış Evcil Hayvan Bakıcıları Derneği’nin seçilmiş başkanı Amy Sparrow, 2020’deki Büyük Köpek Dalgası’nın yankılarının ulusal düzeyde hissedildiğini söylemiş oldu. “Her yerde patladı.”
Şimdi tüm bu köpek yavruları yalnız kalmayı öğrenmek zorunda ve sahipleri onları terk etmeyi öğrenmek zorunda.
Brooklyn’deki LuckyDog’dan 20 senedir köpek besleyen Jamie DeChristopher, “Büyük bir ayrılık kaygısı var” dedi. “Köpekler evimizdeki şeyleri yok etmeye başlamış olacak. Uluyacak ve havlayacaklar. Aniden yalnız kaldılar ve bunu anlamıyorlar. Herkes evdeydi ve şimdi insanoğlu ofise geri dönüyor ya da köpeklerine ayırdıkları süre yok.”
Peki kimi arayacaksın? Köpek bakıcıları. Sadece ustalaşmış olmayanlar – dostlar yada aile, diyelim ki – gelmekten mutlu mu? Koşul değil.
Daha azca istekli köpek bakıcıları yada bunu yapmayı açıkça reddedenler, tespit etmeleri zor olsa da varlar. Bu makaleyi yazarken, köpek bakımı işiyle hiçbir ilgisi olmayan birçok insandan haber aldım, sadece kayıtlara geçmeleri istendiği anda derhal iptal ettiler. Birkaç şahıs, talepleri reddederken “alerjilerine” dayandıklarını söylemiş oldu.
New York’ta yaşayan 41 yaşındaki sanatçı Melanie Nyema, “İnsanlara köpekleri sevmediğinizi söyleyemezsiniz” dedi. “Otomatikman seni bir tür psikopat yaptığını düşünüyorlar. Bebekleri tekmelemeyi sevdiğini de söylemiş olabilirsin.”
Alim olsun, Hanımefendi Nyema’nın öteki insanların evcil hayvanlarına karşı hiçbir şeyi yok – ve bebekleri fazlaca seviyor – fakat basitçe söylemek gerekirse, “köpeklere değil”.
“Metroda da yürüyen merdiven tırabzanlarına dokunmuyorum, direkleri de tutmuyorum. İnsanların köpeklerinin nerede bulunduğunu bilemezsiniz.”
Los Angeles’ta bir yapımcı olan 48 yaşındaki Jason Duffy, köpek oturmanın “bir arkadaşı LAX’e götürmeye” benzediğini söylemiş oldu. “Seni seviyorum fakat havla” dedi.
Ve sahipler için sormak daima kolay değildir. 43 yaşındaki Bryn Diaz, Alpine, Utah’ta yaşıyor, iki köpeği var ve tanımış olduğu birinin onlara bakması mevzusunda daha rahat hissediyor. Tek mesele, “Bana dayatmaktan nefret ediyorum ve arkadaşlarımın yardım etmek zorunda olduklarını hissetmelerini istemiyorum” dedi.
Bazılarının şansa atlama sebepleri daha iyi belgelenmiştir: Birçok insan köpekleri sever ve sağladıkları duygusal destek iki şekilde çalışır. Brooklyn’in Bay Ridge bölümünde, köpeklerin giremeyeceği bir binada ailece yaşayan Binghamton Üniversitesi’nden yeni mezun olan 22 yaşındaki Nikita Char, beraber kalmış olduğu ve sık sık bakmış olduğu iki dişi Alman çobanda itimat buldu.
“Pandemi esnasında zihinsel durumumu geri kazanmama hakkaten destek oldular” dedi. “Bir tek bir köpeğin rahatlığı, dürüst olmak gerekirse kimi zaman bir insandan daha iyidir.”
New York’ta bir podcast yapımcısı olan 31 yaşındaki Julian Weller kabul etti. “Bu, sosyalleşmenin başka bir yolu benzer biçimde fakat aynı şekilde yorulmamış kasları da kullanabilirsin” dedi. “Değişik bir halde oynayabilirsin.” Başka bir dairede kalmanın ek yararı: “Yaşamın iyi mi görünebileceğine dair not almanın mükemmel bir yoluydu.”
Brooklyn’de bir tv yazarı ve yapımcısı olan 50 yaşındaki Allison Silverman, 10 yaşındaki Labradoodle Ziggy’yi, ailesinin bu köpeğe 10 yaşındaki evladı almak için sıçrama yapmış olup yapmayacağını görmek için bir tecrübe etme emek vermesi olarak tatillerde kısmen aldı. yaşlı kızı yalvarıyordu.
Sadece, akıl yürütmelerinin bir kısmı, “bir pick-me-up’a ihtiyacımız olmasıydı” dedi Hanımefendi Silverman. “Aralık ve Ocak’ta New York’ta yine o soyutlama alanında olmak fazlaca fena hissettirdi. Ziggy tam bir ruh hali yükselticiydi. O büyük bir fark yarattı.” (Artık kendilerine ilişik bir köpek alıyorlar.)
Ve sonrasında olacak olanlar var yap, fakat kim bilir köpek bağlılığından değil. Bir arkadaşı, Florida’dan New York’a yeni taşınan bir etkinlik yapımcısı olan 24 yaşındaki Mia Cayard’dan yavrusuna bakmasını istediğinde, Hanımefendi Cayard bazı hesaplamalar yaptığını söylemiş oldu.
“Üç faktöre bağlı,” dedi. “Sana kim sordu” ve “o kişiyi ne kadar önemsediğini ve durumla başa çıkmak için ne kadar değişmeye ya da uzlaşmaya istekli bulunduğunu sordu.”
Hanımefendi Cayard sonunda köpeği aldı. “Bunun büyüyen bir edinim olacağını düşündüm” dedi. “Kesinlikle yapabilirim. O bir çocuk değil, o bir köpek. Bu yüzden yanlış yaptığım hiçbir şey beni gözden çıkaramaz.”
Sonunda yaptığına memnun oldu. “Evde kaldığım süre süresince sıfırlamayı ve bir tek orada yatmak benzer biçimde bir başkasının olmasını seviyorum ve dedim ki, oh fazlaca tatlısın, dost canlısısın” dedi. “Ve o minik gözleriyle sana bakıyor… Bunu seviyorum.”
Yoruma kapalı.