Onlar, Rus saldırısıyla yerle bir edilen cephedeki kasaba ve köylerin sokaklarında dolaşan birçok evsiz, terk edilmiş hayvandır.
Bu hayvanların bir çok ve yüzlerce hatta binlercesi eski evcil hayvanlardır – kaçan yada ölen sahiplerinin geride bıraktığı köpekler ve kediler. Birçok yerde, kalan insan sakinlerinden sayıca fazladırlar. Hatta o şekilde göründüğü gibi, bir yerde ne kadar azca insan yaşamı var ise, o denli oldukca hayvan yaşamı vardır.
Kiev Bölgesel Müdafa Kuvvetleri’nde vazife yaparken, Ruslar gittikten sonrasında Bucha’daki temizlik operasyonuna katıldım. Boş bir sokakta yürümenin o acayip hissini hatırlıyorum – güpegündüz ve görünürde tek bir ruh bile yok. Fakat aniden bir hareket olur: Kapı sallanır. Rüzgâr sanıyorsun fakat sonrasında açıyorsun – ve orada bir köpek ya da kedi duruyor. Okşamak için uzanıp “Hey, nasılsın?” diye soruyorsun.
Kimi zaman bu hayvanlar insaniyetleriyle bizi şaşırtıyor. Bir avluda dört kişinin ve bir çukur boğanın cesetlerini buluyoruz. Yakınlarda hala hayatta olan bitkin bir Alman çoban yatıyor. Sahiplerinin yanında kaldı, çürüyen bedenlerini korudu ve bir süredir ölü olduklarını söyleyebilsek de ayrılmayı reddediyor. Bir zamanlar ona sevgisini verenleri terk etmeyecek.
Başka bir yerde, bombalanmış oldukca kattan oluşan bir apartmanla karşılaşıyoruz. Cephede tek bir pencere bile kalmamış, etraftaki zemin tamamen kırık camlarla kaplı. Ansızın arkamızda birinin sükunet içinde cama bastığını duyuyoruz. Arkamızı dönüyoruz – gri bir tekir kedi. Onu alıyorum ve yaralı pençeleri kıyafetlerimde kan izleri bıraksa da derhal mırlamaya başlıyor. Onu orada bırakamam. Bakımlı ve açıkça birinin evcil hayvanı. Sahipleri öldü mü diri mi bilmiyorum fakat toplumsal medyada bir fotoğraf paylaştığımda öne çıkıp sahipleniyorlar. Vazgeçtiğim için üzgünüm fakat kedicik için mutlu bir son oldu.
Sadece mutlu sonlar istisnadır. Bakhmut yada Avdiivka’nın yıkık, yarı boş şehirlerinde dolaşın ve başıboş dolaşan oldukca sayıda kedi ve köpekle karşılaşacaksınız. Ön hatlardan 25 mil uzaktaki Pokrovsk bile evsiz kedilerle dolup taşıyor. Birimimiz orada tatbikat yaparken, mahalli mağazanın çevresinde asılı duran bir düzine yada daha çok gördüm. Onlar için birazcık sosis aldım ve Lyudmyla isminde yaşlı bir hanımla konuşmaya başladım. Ek olarak evinin yakınında toplanan başıboşları beslemeye çalışıyordu. “Onlar için bir ev yaptım,” dedi bana büyük bir karton kutuyu göstererek, “fakat kar yağar yağmaz hayvanlar için kesinlikle zor olacak. Onlar için oldukca üzgünüm. Fakat hepsini eve alamam – yalnız üç kedi yavrusu alabilirim.
Giderek daha çok yavru kedi olacak, şu sebeple hayvanların bir çok durağan(durgun) değil ve üremeye devam ediyor. “Kendin hesapla. Donetsk bölgesinden bir hayvan hakları aktivisti toplumsal medyada bana şöyleki yazdı: Bir kedi yılda beş defaya kadar üreyebilir ve bir çöpte birkaç yavru kedi getirebilir. Binlerce evsiz kedi varken, birkaç ay içinde on binlerce yavru kedi olabilir.
Şimdi birimimiz ön cephede Bakhmut’ta konuşlanmış durumda. Bir avluda, minimum bir düzine kediyle çevrili, açık ateşte yiyecek pişiren bir hanımla karşılaştım. Hepsi senin mi? Ona sorarım. “Hayır, yalnız biri benim,” diyor. “Bunların hepsi komşumun kedileri. Gittiler ve evcil hayvanlarını besliyoruz.”
En ön cephede, siperlerde, askeri birlikler çoğu zaman bir yada daha çok köpeğe barınak sağlar. Birliğim, bizim konumumuza giren birini aldı. Adını Yur koyduk. O yalnız basit bir ahmak fakat gözlerine baktığımda, çevresinde meydana gelen her şeyi derinden anlayan bilge yaşlı bir adama bakıyormuşum şeklinde geliyor.
Askerlere, onun etrafta olmasının onlara yardım edip etmediğini sormuş oldum. Biri, “Geceleri köpekle daha güvende hissediyor” dedi. “Nöbetçi subayın düşmanın yaklaşıp yaklaşmadığını görmesine yardım ediyor.” Fakat hakkaten, Yur daha oldukca bir terapist gibidir. Askerler ne vakit bir dakikaları olsa gelip onu okşarlar – bu onların stresini azaltır ve kendilerini daha iyi hissetmelerini sağlar.
Bu evsiz yaratıkların hikayeleri her yerde insanların kalbine dokunuyor. Dnipro’da sahiplerini öldüren ve köpeğin işitme duyusunu bozan bir roket saldırısından sağ kurtulan bir köpeğin fotoğrafı, ailenin anısına gönderildiğinde Ukrayna toplumsal medyasında viral oldu.
Açıkçası bu hayvanların içinde bulundukları fena duruma resmi bir çözüm yok, fakat ben kendi kendime mütevazı bir çözüm buldum. Ekibimin her üyesine eve götürmek için ufak bir tüylü can evlat edinmesini önerdim ve bir çok kabul etti.
Bana ulaşınca, ben bir kedi sahiplendim. Caymak zorunda kaldığım şeye oldukca benzediğini duyunca şaşırmayabilirsin. Ve bu da bir o denli nazik ve sevecen – ve bana savaşın ortasında bile kısacık lütuf anları hayata devam etmenin mümkün bulunduğunu hatırlatıyor.
Yoruma kapalı.